Si Mr. Pogi ng Antipolo

Ito ang karugtong ng series ng kwento ko tungkol sa mga tao-tao (tao-tao?) sa bahay namin at sa buhay ko. (naging series na nga ata talaga. wala naman akong ibang maisulat pang subject dahil sila ang nakikita ko--kahit natutunan ko nang makisabay sa buhay ng isang call center agent na wala sa bahay pag gabi, ito ang sinubukan kong career ngayon--sila pa rin ang inuuwian ko sa bahay, mga damit at gamit nilang nakakalat ang nadadatnan ko pag-uwi, mga larawan naming hindi na ata kami lumaki ang laman ng mga picture frames sa sala, at ang antisipasyong makita ko pa rin sila kahit nakukunsumisyon ako kay Kuya Romel (pogi). Kanya nga pala ang kwentong ito.

May kuya ka ba?
’Yung ibang walang kuya, gustong magkakuya. O yung iba, gustong maging kuya kapag walang nakababatang kapatid (ano, yobic, tama?)

Pero, wala naman tayong magagawa kung anong birth order mo sa pamilya. Tapos, dahil bully si Kuya Romel o Kurmel for short (pauso ata 'to ni mimi nung bata pa siya), inisip ko na sana ako na lang ang Kuya (ehem… o Ate for that matter). Pakiramdam ko kasi, mas kilos matanda pa ko sa kanya. At ang alam ko, ang kuya ay dapat mas kilos matanda kesa sa mga nakababata sa kanya.

 

Para makilala mo ang kuya ko, siya ay:

 -bully

-matakaw (kaya naman palayaw niya rin ang palayaw ng mga matatakaw na bata noon, na obvious sa katawan: “Baboy” at “Taba” ang usual na pantukoy sa kanya noon)

-madamot (basta!)

-mahilig sa cartoons kahit matanda na

-isip-bata (marami itong pagpapatunay)

-pinapaamoy ang mabahong paa sa akin (tinatapat sa mukha namin ang paa niya pag nananahimik kaming nanonood ng TV)—kadiri!

-batugan (utos nang utos, aba!)

-kamukha ni Bayani Agbayani sa paningin ko. At naimpluwensiyahan ko si mimi sa ideyang iyon (FYI: tuwang-tuwa ako kay Bayani at inaasar ko siya lagi pag nakikita namin si Bayani sa TV)

-pwede ring artista (hindi ko malilimutan ang pagdadrama niya na hinintay pa raw niya ako galing LB para sabay na kainin ang pasalubong na chocolates. Binigyan ko siya sa habag(?). At nalaman-laman ko na nakarami na pala siya ng pagkain ng chocolate nung wala ako! Naisahan ako.)

-madaldal (andaming katwiran)

-hinahabol ko ng hanger kapag sobrang makulit na (at tumatakbo naman siya para di ko maabutan)

-tigyawatin nung high school

-may secret siyang niligawan na kaklase niya. Humihingi pa siya ng pabango galing sa Avon ni mama panregalo sa babae (na di rin ata naging sila sa huli. Aww--sayang ang pabango. Hehe.)

-mahilig siya mang-asar. Nasabi ko na bang bully siya??

-ganyan ka-“sweet” ang kuya ko

Sa mga nilista kong paglalarawan sa kanya, hindi na ata maganda ang naging mukha niya. (Technically, pogi naman kahit papaano sa paningin ko ang kuya ko. Haha.)

 

*CAPTION: mukha ko ata sa picture ang hindi maganda. haha. galing ako sa LB niyan. pag-uwi ko sa bahay, ayan si Kurmel, nagmimiryenda.*

Ito na lang (mga pambawi kunwari):

-nung bata pa ako, nakakatulog ako sa panonood sa kuya ko habang dinodrowing niya sina Son Gokou. Hindi naman niya ako pinapaalis.

-inuutusan ko siyang idrowing ang mga assignment ko sa school. At di siya pwedeng magreklamo. Ginagawa naman niya. Buti na lang.

-inaway niya ako noon at nagkasakit ako. Kaya naman, nang inutusan siya ni mama na bumili ng gamot ay hindi siya magkandaugaga sa pagsunod.

-na-appreciate kong hindi pa raw muna siya mag-aasawa. Alam na niya ang responsibilidad niya sa pamilya. Pero syempre…

-kapag umuuwi ako galing training sa trabaho, lagi ko siyang naaabutan na naghihintay sa papasok ng village-village-an namin. Sinusundo ako ng kuya ko kasi gabi na at wala akong kasabay pauwi sa amin. Kahit nagmamaktol siya, ginagawa pa rin naman niya.

-sa mga unang sweldo niya galing ang Nokia 1100 ko na binigay niyang nakapaloob sa isang purple na gift bag noong November 30, 2006. Hindi ko akalain.

-pinagalitan niya ako nung nakita niyang mukha akong yagit (sa standard niya) na pumapasok sa trabaho. Sabi niya, mag-ayos naman daw ako ng itsura ko at hindi na ako bata.

-kapag nag-aalmusal siya ng noodles at isa na lang ang kapartner nitong tinapay, nung hiningi ko ay binigay pa rin niya. Pinatikim din niya ako ng pansit canton na kung titingnan ay ayaw niya ni ipaamoy sa iba.

 Alam kong marami akong hindi naiintindihan sa kuya ko.

Marami rin siyang hindi naiintindihan sa akin.

Sabi ko makitid ang utak niya.

Pero parang ganun din ako kung iisipin ko ang ganoong bagay tungkol sa kanya.

Nakakaasar si Kurmel.

Siguro may mga bagay na gusto ko sanang ginagawa niya na hindi niya ginagawa.

Sana… sana… sana.

Minsan inisip ko na sana totoong kuya ko na lang, halimbawa, si Kuya Ysra... kesa sa kanya.

Pero tulad ng wala tayong magagawa sa birth order natin, wala rin tayong magagawa kung sino ang mga taong kasama natin sa birth order na yon. Hindi naman hopeless case ito. Pero higit na isang opportunity ang pag-discover kung paanong isang magandang regalo pala ang pagiging middle child ko at pagiging kuya ko si Kurmel.

Nalalaman ko rin na ang panalangin kong pagbabago sa kuya ko ay nangyayari rin sa puso ko—kung paano ko siya tingnan na pwedeng mas popogi pa pala siya kung pwedeng pogi na siya sa simula. Get?

now that i have graduated...

i miss uplb.

i used to imagine myself at this point, writing down my thoughts about missing lb.
and missing more of her. and her people.

and now i'm lost for words..

i just can imagine her beauty.

with the hope that sooner, i could finally return.

an Ate's thoughts

si mimi ay maarteng bata. mahilig siya sa mga seksing damit. o mahilig siyang bihisan ng mga seksing damit nila mama. may polka dots siyang two piece, kulay pula at ang ka-partner ay maliit na palda. pinagsuot siya ng shades at kinuhaan ng picture sa harap ng santan bush sa harap ng bahay nina Mommy (ang mabait naming kapitbahay).

malaki ang mata ni mimi. tinutukso namin siyang malaki ang mata. may bangs siyang hindi pantay-pantay. minsan, inahit niya ang patilya niya at ang mga baby bangs niya. nalaman lang namin kasi may mga kalat na buhok sa banyo at kapansin-pansin naman ang weird niyang itsura. idini-deny pa niya.

mahilig siyang gumaya ng mga lettering ko. pero ampangit ng gawa niya (hindi ko lang sinasabi). kasi ang lalaki ng sulat niya. minsan, ako na lang ang pinagawa niya ng mga cards na ibibigay niya para sa mga friends niya.

may manliligaw si mimi nung may stall pa kami ng barbeque sa labas ng bahay. ang lalaki ay yung nakatira sa bandang ibaba ng street namin (kasi pataas ang street namin). ang kwento niya pa, binigyan siya nito ng sulat at singsing na free pa sa isang tigpipisong chichirya. kapag sinuot niya raw ang (plastik na) singsing na iyon, sila na. (aba may ganun?!)

kalaro ko si mimi nun ng bahay-bahayan. uto-uto siya. siya kasi ang yaya ng mga barbie ko na pinaliliguan namin sa lababong tinakpan namin ang daluyan ng tubig. siya rin ang laging inuutusan para bumili ng pagkain kasi siya ang bunso.

marami siyang kalokohan sa buhay. naging pormang rakista raw siya (habang ang kuya ko ay hiphopper. haha!). pero nabaduyan siya kaya pinili niyang maging normal-looking-but-agaw-pansin-pa-rin.


bata pa pala siya sa kwento kong ito.


tinatanong ko siya ngayon: "mi, dalaga ka na ba?"
sinasagot niya ako: "oo naman 'no."

17 na siya. maarte pa rin siyang manamit. minsan ay di ako makahiram kahit may bago siya dahil panay sleeveless at di ako mahilig dun. siya na ang kumukuha sa sarili niya ng picture na naka-shades.

siya pa rin ang gumugupit ng bangs niya. siya rin ang gumupit ng buhok ko dati. pero ayaw niya ko lagyan ng bangs kasi pangit daw ang buhok ko. siya rin ang nagmamadaling naglagay ng make-up ko nung college grad kasi male-late na ko.

ako ang pinagsulat niya sa manila paper para sa isang report nila sa marketing. kahit nagrereklamo ko ay ginawa ko pa rin. (tingin ko naman, hindi ako nagpauto). gustung-gusto niya ang course niya (na na-market sa kanya ng pinsan kong marketing grad din).

sumali siya sa cheering (sayang at di ko siya napanood kahit isang beses kasi nasa LB ako).

umibig na siya at nasaktan. (tinatanong ko pa rin sa sarili ko kung totoong naunahan niya ako sa karanasang iyon). pinakilala niya sa akin ang lalaki nung ako ang um-attend ng PTA meeting niya nung high school. natakot sa akin ang lalaki (hindi ko naman sinasadyang maging nakakatakot na ate. tinanong ko lang naman kung "anong balak niya sa future.")

kakwentuhan ko si mimi minsan. gusto kong malaman ang mga nangyayari sa buhay niya. lalo't alam ko na sa pagkakaroon ko ng bukas na pagtitiwala sa kanya ang magiging daan para ma-involve ako sa buhay niya lalo't hindi ko na siya basta-bastang mauuto na lang. may sarili na siyang pag-iisip. may sarili siyang type ng music (na malayong-malayo sa gusto ko.) at hindi ko na siya ganun ganun na lang maiimpluwensiyahan na gawin ito o gawin iyan.

alam kong hindi ko pa matanggap na "dalaga na si mimi". naiisip ko pa rin siya bilang yung maliit na batang bilog na bilog ang mata at cute. at maarte. pero hindi ko kayang pigilan ang paglaki niya. ang paglawak ng mundong ginagalawan niya. ang pagpasok ng iba't ibang kaisipan na pwedeng makaimpluwesiya sa kanya.

parang na-miss ko si mimi. makauwi na nga.

musikang hindi naluluma

kapag naririnig ko ang tunog kundiman, naiisip ko si papa sa labas ng bahay habang nakikinig kay Atong Balatong sa luma niyang radyo na naka-extension cord. sabado ng gabi. ang aninag ng buwan ang nagsisilbi niyang liwanag habang prenteng nakataas ang mga paa sa mesa. gusto kong maupo at makinig kasama niya. baka sakaling makasama ako sa pagbabalik-tanaw niya sa panahon ng lumang musika.

kapag naririnig ko ang instrumental na intro ng "christmas in our hearts" ni jose mari chan, naaalala ko ang malaking parol na ginawa ni papa nung bata pa kami. nilagyan niya ito ng bumbilya sa loob at sinabit mula sa second floor. anong kagalakan ang nasa aming mga mata.

 

kapag naririnig ko ang iba pang christmas songs, naaalala ko naman ang mga sandaling nakasandong puti at shorts lang ako, tumatambay sa owner jeep namin sa umaga habang pinapatugtog ni papa sa cassette player sa sasakyan ang tape ng masasayang christmas songs. sinayaw pa namin ang iba nung elementary sa isang field demo.

kapag naririnig ko ang mga pan-linggong tugtog sa iFM, parang nakikita ko ang malalaking plaka ni papa na parang unang version ng cd. ito ang bidang pinapatugtog tuwing may handa gamit ang malaki niya ring player. nung bumalik kami sa bahay namin sa antiplo, nahalungkat muli ang mga plaka. inaamag na ata ang case ng mga ito. pinamigay na rin niya ang player (na hindi ko pala natanong kung anong tawag).

 

kapag nakikita ko ang ukelele na nakasabit sa tabi ng kabinet sa kwarto, si papa pa rin ang naiisip ko at ang masaya niyang pangungulit sa pamamagitan ng pagkalabit ng apat na kwerdas nito.

kapag kumakanta sa isip ko ang "may tatlong bibe akong nakita... mapayat, mataba, mga bibe", naaalala ko ang papag namin at ang koleksyon ng mga nursery songs na nasa cassette tapes. naging theme song yun ni papa sa pagpapatulog sa amin habang hinahagod ang aking buhok.

kapag napapansin ko ang trompa ni papa na nakasabit sa may kusina namin, naalala ko ang bagong taon. pinapahiram niya iyon sa mga nagko-coordinate ng party para sa mga bata pag new year's eve. tapos, may parang sirena rin siya na gusto sana niyang paingayin nitong dalawang huling new year's eve pero ayaw nila kuya romel. maingay daw. (aba'y syempre!)

kapag naririnig ko ang sipol ni papa, alam kong dumating na siya galing sa trabaho. may dalang Chocolait para sa akin, kay kuya romel at kay mimi. nung lumaki na ako, ganun pa rin ang sipol niyang pagsalubong sa mga bata na kapitbahay namin na tinatawag na siyang "Lolo Tony", magbe-bless sa kanya at sumasabay umangkas sa motorsiklo niya. minsan naman, may bitbit pa siyang maiinit na pandesal.

kapag naririnig ko ang magaling na pagsipol ni papa sa himig ng iba't ibang kanta, kahit na novelty o love song, naiisip ko ang itsura niya habang nagmamaneho siya ng sasakyan at kaming magkakapatid ay nakaupo sa likuran. cool.

si papa ang musika kong hindi naluluma. lagi siyang sold-out siya sa 'kin.